Kevin Ovenden, The Trump gang, Huntington and ‘ideological-race war’
Ο Ντόναλντ Τραμπ προφανώς δε διαβάζει βιβλία. Η ακροδεξιά συμμορία γύρω του διαβάζει.
Το βιβλίο που σου 'ρχεται κατευθείαν στο μυαλό βλέποντας τα ξεσπάσματά τους την τελευταία βδομάδα είναι Η σύγκρουση των πολιτισμών και ο ανασχηματισμός της παγκόσμιας τάξης του Σάμουελ Χάντινγκτον. Ήταν δημοφιλές στους κύκλους της σκληρής δεξιάς όταν κυκλοφόρησε πριν από 20 χρόνια, καθώς η γενιά των φασιστών ιδεολόγων του Στιβ Μπάνον έβγαζε τα πρώτα της δοντάκια στο Μεταψυχροπολεμικό Κόσμο. Ο Χάντινγκτον πρόσφερε μια φυλετικοποιημένη εκλογίκευση των διευρυνόμενων στρατιωτικών συγκρούσεων και επεμβάσεων των ΗΠΑ, που όπως έλεγε θα χαρακτήριζαν τη νέα "Παγκόσμια Τάξη" στη θέση της εξαφάνισης των συγκρούσεων μέσω του παγκόσμιου εμπορίου, αυτού που έγινε γνωστό ως νεοφιλελευθερισμός.
Η Κίνα ήταν ήδη αναδυόμενη δύναμη. Υπήρχε μεγάλη ανησυχία στις ΗΠΑ για την "Αμερικάνικη παρακμή". Και η υποχώρηση στη Μέση Ανατολή μετά από δεκαετίες κυριαρχίας των ΗΠΑ και ξένων δυνάμεων, και των τοπικών τυράννων, βρισκόταν επίσης σε εξέλιξη. Και τα δύο αναπτύχθηκαν ραγδαία από τότε. Η παρακμάζουσα Αμερικάνικη ισχύς δεν τα σταμάτησε.
Ο Χάντινγκτον υποστήριζε ότι οι συγκρούσεις αναδυόταν από μια θεμελιώδη "σύγκρουση πολιτισμών". Χώρισε τον κόσμο σε 10 υποτιθέμενα σταθερούς πολιτισμούς (αν και ο αριθμός ποικίλλει) -το Δυτικό (βεβαίως), τον Ισλαμικό, τον Ορθόδοξο (Ρωσία), το Λατινοαμερικάνικο, το Σινικό, κλπ.
Δεν υπήρχε καμία πραγματική βάση σ' αυτές τις κατηγορίες -ο "Ορθόδοξος πολιτισμός" ταυτίζονταν με τον Ανατολικό Χριστιανισμό, ο "Αφρικανικός πολιτισμός" γεωγραφικά έπιανε μόνο τα νότια δύο τρίτα της Αφρικανικής ηπείρου.
Η λογική αυτού του εγχειρήματος ήταν να δικαιολογήσει τις ιμπεριαλιστικές διαμάχες στις οποίες οι ΗΠΑ επρόκειτο να αναμιχθούν.
Έτσι προκειμένου να εκλογικεύσει και τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή και την αυξανόμενη στρατιωτική ένταση με την Κίνα ο Χάντινγκτον κατέληξε στη βλακώδη ιδέα ότι υπήρξε ένας κοινός "Ισλαμο-Κομφουκιανικός" πολιτισμός που έφερε κοντά τους Μουσουλμάνους και τους Κινέζους σαν συνασπισμένους εχθρούς των ΗΠΑ της ηγεσίας του ανώτερου μπλοκ του "Δυτικού πολιτισμού".
Τώρα η συμμορία Τραμπ εξαπολύει επίθεση στους Μουσουλμάνους γενικά, βάζοντας το Ιράν "σε επιτήρηση" κάθε πιθανής στρατιωτικής του δραστηριότητας κι αρχίζει να εξετάζει το ενδεχόμενο ενός μεγάλου πολέμου στη Νότια Σινική Θάλασσα.
Το κάνουν αυτό -όπως και τη σχεδιασμένη στροφή στον προστατευτισμό- για να προωθήσουν τα σχέδιά τους για την εξασφάλιση των συμφερόντων του Αμερικάνικου καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού.
Προωθούν επίσης εμπορικούς πολέμους με το καπιταλιστικό μπλοκ Γερμανίας και ΕΕ. Βαθιά συμφέροντα των ΗΠΑ χρειάστηκε να συγκρουστούν με την αναδυόμενη Κίνα και το ζήτημα της Μέσης Ανατολής πολύ πριν ο Τραμπ βρεθεί στο Λευκό Οίκο.
Ο Τζορτζ Μπους προσπάθησε να το κάνει, με τον Τόνι Μπλερ, το 2003. Και ηττήθηκαν -αυτός είναι ο κύριος λόγος που ο Τραμπ ψευτοϋποστηρίζει ότι ήταν κατά του πολέμου στο Ιράκ: η ήττα.
Ο Μπαράκ Ομπάμα είχε άλλη στρατηγική. Όχι χερσαίο στρατό, αλλά μη επανδρωμένα σκάφη στη Μέση Ανατολή, το Αφγανιστάν και το Πακιστάν και "στροφή στροφή στην Ασία" στη δημιουργία ενός εμπορικού μπλοκ και στο βάθεμα των στρατιωτικών συμμαχιών ενάντια στην Κίνα. Κι αυτή μια ζώνη εμπορικού προστευτισμού ήταν -μόνο που εκτείνονταν πέρα απ' την Καλιφόρνια κι απ' τον Ειρηνικό Ωκεανό κι ως τη Νοτιοανατολική Ασία διά της εμπορικής συμφωνίας TPP. Αυτή η συμφωνία είναι δεν υπάρχει πια.
Η Μεσανατολική πολιτική του Ομπάμα επίσης απέτυχε ειδικά όταν ολίσθησε στην αυταπάτη της αλλαγής καθεστώτος σε Λιβύη και Συρία.
Η άνοδος της Κίνας συνεχίστηκε και επί Μπους και επί Ομπάμα. Κι οι δυο προσπάθησαν να την κρατήσουν υπό έλεγχο. Αλλά δεν μπόρεσαν να τη βάλουν στην υπηρεσία της ανανέωσης της Αμερικανικής κυριαρχίας. Σε κάθε περίπτωση, ο Ομπάμα είναι τώρα εκτός.
Άρα υπάρχει μια συνέχεια σ' αυτό που κάνει η συμμορία Τραμπ. Αλλά ταυτόχρονα υπάρχει και μία τομή -μία τομή πολύ επικίνδυνη.
Ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας απαιτούσε αντιμουσουλμανικό ρατσισμό και μέσα και έξω από τη χώρα. Αλλά δε διεξάγονταν σαν "φυλετικός πόλεμος" ή θρησκευτικός πόλεμος. Αυτοί που είχαν αναφορές στο Χάντινγκτον βρισκότανε στο περιθώριο της διοίκησης Μπους. Η ιδεολογία της ήταν ότι το "σοκ και δέος" στο Ιράκ θα έφερνε το "παραδειγματισμό" στην περιοχή και τη ραγδαία πολιτική αλλαγή και εναγκαλισμό με νέα φιλοδυτικά και φιλελεύθερα καθεστώτα της παγκόσμιας τάξης, των επιχειρηματικών δυνάμεων με κέντρο τις ΗΠΑ και όλων των νεοφιλελεύθερων φαντασιώσεων.
Ο Μπλερ ξαναζέστανε την παλιά Ευρωπαϊκή "φιλελεύθερη ιμπεριαλιστική" ιδεολογία του 19ου αιώνα με την εναρκτήρια ομιλία του στο Σικάγο το 1999 -πριν την 11η Σεπτεμβρίου, αλλά ένα διάστημα που το ΝΑΤΟ διεξήγε πόλεμο στο Κόσοβο. Την ιδέα του ιμπεριαλισμού και της αποικιοκρατίας ως "εκπολιτιστικής αποστολής". Την έφερε στο τραπέζι των νεοσυντηρητικών που είχαν έρθει στην εξουσία με τον Μπους.
Θεωρούσαν την Ισλαμική Μέση Ανατολή "οπισθοδρομική". Κι έβλεπαν τους εαυτούς τους ως εκπολιτιστές και είχαν την αλαζονική πεποίθηση ότι θα έφερναν την "εθνεγερσία" με πόλεμο και κατοχή (και, φυσικά, κερδοσκοπία και πλιάτσικο -όπως είχαν κάνει οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές του 19ου αιώνα).
Δεν εκπολιτίζονται
Η συμμορία Τραμπ δεν πιστεύει ότι μπορεί να φέρει την "εθνεγερσία". Και η Τερέζα Μέι είπε περίπου το ίδιο στην επίσκεψή της στην Ουάσινγκτον.
Μοιράζονται την παλιά ιδέα ότι οι Μουσουλμάνοι είναι κατώτεροι, αλλά πιστεύουν κιόλας ότι αυτό είναι μη αναστρέψιμο. Δεν εκπολιτίζονται, ούτε αυτοί ούτε οι Κινέζοι. Πρέπει να συντριβούν. Αυτό σημαίνει να συντριβούν σαν λαός, σαν "αντίπαλος πολιτισμός", να εξαλειφθεί η απειλή.
Επομένως αυτοί που πίστεψαν ότι η άρνηση της περιόδου Μπους-Ομπάμα από το "νέο καθεστώς" θα σήμαινε ταυτόχρονα και την άρνηση του πολέμου, έχουν κάνει ένα σοβαρό λάθος.
Η αλήθεια είναι ότι σημαίνει περισσότερο πόλεμο και με ακόμα πιο βάρβαρες δικαιολογίες και μεθοδολογίες. Ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας έστρωσε το αιματηρό μονοπάτι. Όπως επισήμαινε τότε το αντιπολεμικό κίνημα ένας πόλεμος κατά ενός πράγματος που λέγεται "τρομοκρατία" δεν θα είχε κανένα όριο, κανένα σημείο εκεχειρίας, καμιά ειρηνευτική συνομιλία, καμιά μεταπολεμική περίοδο, θα ήταν ένας ατέλειωτος πόλεμος.
Ο Τραμπ σκόπιμα μιλάει τώρα για "Ισλαμική" και όχι για "τζιχαντιστική" ή "ισλαμιστική" τρομοκρατία. Όσο ατελείς κι αν είναι οι τελευταίοι όροι -γιατί πάντα υπαινίσσονταν ότι υπάρχει κάτι το αποκλειστικά Μουσουλμάνικο το οποίο είναι πρόβλημα- άφηνε το περιθώριο να πει κανείς ότι υπάρχουν "καλοί Μουσουλμάνοι" και "κακοί Μουσουλμάνοι".
Ο Μπους ζορίζονταν να αποδείξει -όσο υποκριτής κι αν ήταν- ότι ο πόλεμος μετά την 11η Σεπτεμβρίου δεν ήταν μία "σύγκρουση πολιτισμών". Εκείνη την εποχή και ο Τόνι Μπλερ έλεγε το ίδιο -παρόλο που τα προηγούμενα χρόνια όλο και περισσότερο υποστήριζε ότι το πρόβλημα το έχουν οι Μουσουλμάνοι συνολικά, και μπορεί οι "κάλοι" να κρύβονται πίσω από τους "κακούς", αλλά όλοι είναι μέρος του "προβλήματος".
Η συμμορία Τραμπ το τραβάει ακόμα περισσότερο -κι αυτό δεν είναι ένα εκ των υστέρων κομπλιμέντο για τους προηγούμενους.
Απ' όσο ξέρουμε κίολας, στην καρδιά της συμμορίας Τραμπ βρίσκονται άνθρωποι που καλοβλέπουν την ιδέα του πολέμου των πολιτισμών -της εξολόθρευσης της απειλής των κατώτερων από τους ανώτερους. Ο ίδιος ο Τραμπ έχει πει, "δεν είναι αληθές ότι οι όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ίσοι".
Ο πόλεμος -οι μεγάλοι πόλεμοι που η συμμορία Τραμπ δηλώνει έτοιμη να στραφεί- είναι βάρβαροι από μόνοι τους. Έχει αυτή η εναλλακτική ιδεολογία και νομιμοποίηση κάτι να προσθέσει σ' αυτή τη βαρβαρότητα;
Ο υπουργός Άμυνας του Τραμπ, το "Τρελό Σκυλί", ο Στρατηγός Ματίς, ο επιβλέπων τη σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή της Φαλούτζα στο Ιράκ -πάντα στο όνομα της εθνεγερσίας και της δημιουργίας μιας φιλελεύθερης παγκόσμιας τάξης. Η Βρετανική αυτοκρατορία στην Κίνα και την Ινδία επιτηρούσε τη λιμοκτονία 12 εκατομμυρίων Κινέζων και 6 εκατομμυρίων Ινδών ανάμεσα στο 1876 και το 1878 μέσω μιας συνειδητής πολιτικής εξαγωγής τροφίμων από τις περιοχές που λιμοκτονούσαν στο όνομα του ελεύθερου εμπορίου. Πάντα κάτω από τη Βοκτωριανή ιδεολογία της Δύσης που εκπολιτίζει τους Άλλους.
Η σφαγή του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου -που δεν είχε προηγούμενο μέχρι τότε- είχε σαν κίνητρο τη διαμάχη ανάμεσα στις δυνάμεις (όχι στους υποτιθέμενους πολιτισμούς) που ανταγωνίζονταν για την παγκόσμια κυριαρχία και νομιμοποίηση στα μάτια του κόσμου το σύγχρονο εθνικό σωβινισμό.
Ο φιλελεύθερος καπιταλισμός είναι από μόνος του τρομακτικός. Αλλά μπορεί και να παράγει αντιδραστικές δυνάμεις και ιδεολογίες ακόμα πιο τρομακτικές. Ο Τραμπ αναδείχθηκε μέσα από την κρίση της νεοφιλελεύθερης τάξης, και μέσα από το βασικό κόμμα του Αμερικάνικου καπιταλισμού.
Πόλεμος και ρατσισμός της εξάλειψης
Σ' ένα επίπεδο το καθεστώς του Χίτλερ στη Γερμανία το 1939 εφάρμοζε απλά μια πολιτική επεκτατικού πολέμου, την ίδια πολιτική που ακολουθήσει κι ο αριστοκρατικός στρατός το 1914 προκειμένου με κάθε μέσο να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των Γερμανικών μεγάλων επιχειρήσεων. Το Γερμανικό κεφάλαιο και οι κρατικοί αξιωματούχοι του ήθελαν το τέλος της άδικης γι' αυτούς συνθήκης των Βερσαλλιών. Κι ο Χίτλερ την τερμάτισε.
Αλλά η επέκταση της Γερμανίας προς τα ανατολικά ήρθε με μια πρωτόγνωρη αγριότητα και βαρβαρότητα, που πήγαζε από την κοσμοθεωρία των διοικητών του Γ΄ Ράιχ.
Οι αντισημιτικές πολιτικές της δεκαετίας του 1930 στη Γερμανία -η νομιμοποίηση των διακρίσεων και του διαχωρισμού των Εβραίων, οι καθημερινές εκστρατείες προπαγάνδας, οι Γερμανοεβραίοι που άρχισαν να τιμωρούνται με στέρηση με πολιτικών δικαιωμάτων- είχαν στρώσει το δρόμο για το Ολοκαύτωμα που ξεκίνησε το καλοκαίρι του 1941.
Υπήρξαν στάδια και σταθμοί στο πέρασμα από την ιδεολογία της εξάλειψης της "κακής επιρροής" ενός λαού στη ζωή του έθνους, "της διαφθοράς του εθνικού οργανισμού", στη φυσική εξόντωση εκατομμυρίων ανθρώπων εξαιτίας της ταυτότητάς τους.
Ένα κρίσιμο στοιχείο που ενεργοποιούσε τους άλλους ήταν η ιδεολογία που καθόριζε το είδος του πολέμου που θα απλώνονταν στα ανατολικά της Γερμανίας.
Θα ήταν, οπωσδήποτε, μια μαζική μηχανοποιημένη δολοφονία -όπως ήταν το 1914-1918. Θα ήταν ένας πόλεμος κατακτητικός και λεηλασίας των φυσικών πόρων. (Ο Τραμπ λέει ότι από τη στιγμή οι ΗΠΑ μπήκαν στο Ιράκ έπρεπε απλά να πάρουν όλο το πετρέλαιο). Το ίδιο συνέβαινε, άλλωστε, και με όλες τις πλευρές του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Αλλά πέρα απ' αυτό, υπήρχε και κάτι άλλο: "ένας ιδεολογικός-φυλετικός πόλεμος αφανισμού", ένας υπαρξιακός πόλεμος -"ζωής ή θανάτου"- της "ανώτερης" φυλής και του πολιτισμού της που κινδύνευε να καταστραφεί απ' τους κατώτερους πολιτισμούς και εξάλειψης των λαών-φορέων αυτών των πολιτισμών (πότε των λαών και πότε των φυλών).
Αυτή ήταν η ιδεολογία που εξυπηρετούσε την εισβολή στην "Εβραιοκομμουνιστική" Σοβιετική Ένωση το καλοκαίρι του 1941. Μεταφραζόταν σε διαταγές που έφταναν σε επίπεδο μονάδων να αγνοηθούν οι "νόμοι του πολέμου" όπως τα πρωτόκολλα κατά των βασανιστηρίων και της θανάτωσης κρατουμένων. Και ήταν στο καμίνι αυτού του φριχτού θεάτρου των πολεμικών επιχειρήσεων που σφυρηλατήθηκε η ολοκληρωτική βαρβαρότητα του Ολοκαυτώματος.
Δεν θέλω να συγκρίνω τον Τραμπ με το Χίτλερ -ούτε πολύ περισσότερο- να τους εξισώσω.
Θέλω να πω απλά ότι οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι γεννούν την ανάγκη ενός δολοφονικού ρατσισμού. Ο πόλεμος των ΗΠΑ στο Βιετνάμ σκότωσε 2 εκατομμύρια ανθρώπους και σακάτεψε μερικά ακόμα εκατομμύρια. Δε γίνεται να βασανίζεις χωρικούς ή να τους βομβαρδίζεις με B52 αν δεν τους θεωρείς μ' ένα τρόπο λιγότερο ανθρώπους.
Κι αυτός ο απάνθρωπος ρατσισμός καθόρισε τη νοοτροπία του Αμερικανικού στρατού στο Μι Λάι που συστηματικά επιχείρησαν να αφανίσουν ένα ολόκληρο χωριό -πηγαίνοντας πόρτα-πόρτα- χωρίς κανένα επιχειρησιακό σκοπό αλλά μ' ένα πνεύμα που δεν μπορεί να περιγραφεί παρά ως γενοκτόνο.
Το Αμπού Γκράιμπ και η κατοχή του Ιράκ αποκάλυψαν τη φρίκη του καιρού μας, επιδεινούμενη από την απαλλαγή από τους "συνηθισμένους κανόνες" που το Αμερικανικό κράτος παρείχε στον εαυτό του σ' αυτό τον αφύσικο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας.
Αλλά αν ο ρατσισμός που προέρχεται από τη μαζική δολοφονία του πολέμου δε γίνεται ένα τυχαίο μολονότι απαραίτητο χαρακτηριστικό, αλλά ενσωματώνεται γερά στη λογική του ίδιου του πολέμου, στην επιλογή από τους διοικητές των στόχων, των όπλων και των μεθόδων τρομοκρατίας (γιατί δεν υπάρχει πόλεμος χωρίς τρομοκρατία), στους σκοπούς του πολέμου, τότε μπορεί να ξεπεραστεί κάθε όριο.
Δεν εννοώ την ανάλγητη περιφρόνηση και οι σιχαμερές δικαιολογίες για τις μαζικές δολοφονίες. Ούτε την προχειρότητα της σφαγής του Μι Λάι που σκεπάστηκε απ' την αμηχανία του Ανώτατου Διοικητή του Αμερικανικού στρατού.
Εννοώ την εξόντωση σαν πολιτική. Τον αφανισμό της κατώτερης κουλτούρας-φυλής. Την εξάλειψη ή τον ακρωτηριασμό του πολιτισμικού αντιπάλου, που συμβαίνει να είναι και εχθρός στρατηγικά. Έχουμε ήδη αγγίξει αυτά τα όρια στις αιματηρές εξάρσεις του πόλεμου κατά της τρομοκρατίας και τον όλεθρο που έφερε η καταστολή της Αραβικής Άνοιξης.
Γνωρίζουμε πολύ καλά για τι πράγματα είναι ικανή η πολεμική μηχανή των ΗΠΑ, η μεγαλύτερη πολεμική μηχανή του κόσμου. Τώρα έχουν φωλιάσει στην κρατική μηχανή των ΗΠΑ και μέσα στο Λευκό Οίκο κάποιοι που αισθάνονται πολύ άνετοι με το να κάνουν χρήση αυτής της φοβερής δύναμης. Διαθέτουν επίσης αν μη τι άλλο κάποιες φαντασιώσεις φυλετικής ανωτερότητας και μια κοσμοθεωρία που βλέπει τις συγκρούσεις με σκοπό τη λεηλασία να αποτελούν σε τελική ανάλυση συγκρούσεις ανάμεσα σε ανώτερους και κατώτερους λαούς.
Πώς θα εξελιχθεί αυτό; Δεν το ξέρουμε. Αλλά ποιος ο λόγος να περιμένουμε να δούμε πώς θα πάει;
Η ώρα για να σταματήσουμε τη συμμορία του Τραμπ είναι τώρα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου