Καρναβάλι ενάντια στους Ναζί

Ντέιβ Γουίτζερι: Καρναβάλι Ενάντια στους Ναζί, Σεπτέμβρης 1978   

Η Αριστερά εδώ συνεχίζει να αναπαύεται στις δάφνες του Καρναβαλιού Ενάντια στους Ναζί της 30 Απρίλη όταν 80.000 άνθρωποι βάδισαν 4 μίλια, τρεισήμισι ώρες πορεία, από το Ανατολικό Λονδίνο ως την Πλατεία Τραφάλγκαρ για να ροκάρουν ενάντια στο ρατσισμό. Αν και το καρναβάλι ήταν το αποτέλεσμα μιας προπαρασκευαστικής πολιτικής δουλειάς χρόνων, η μαζικότητά του σηματοδοτεί μια νέα εποχή για το αντιρατσιστικό κίνημα στη Βρετανία. Κάλλιο αργά, μετά την απότομη δεξιά στροφή όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων και τη ραγδαία εκλογική άνοδο του Ναζιστικού Εθνικού Μετώπου και με τις επόμενες εκλογές πολύ πιθανό να καταλήγουν σε ένα πεδίο διαμάχης για το ποιος θα χτυπήσει περισσότερο τους μαύρους και, ταυτόχρονα, για το ποιος θα χύσει περισσότερα κροκοδείλια δάκρυα.

Το αναμφισβήτητο μέγεθος της πορείας ήταν μια πρώτη έκπληξη, ειδικά σε μια χώρα που δεν είχε ποτέ την εμπειρία του φασισμού από πρώτο χέρι και που ο αντιφασισμός της είναι γι' αυτό το λόγο τόσο στενά δεμένος με τον εθνικοπατριωτισμό της. Κι όμως, το καρναβάλι θα μπορούσε να συγκριθεί με τις πιο μεγάλες στιγμές του κινήματος για τον πυρηνικό αφοπλισμό και τα κινήματα ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ και σίγουρα ήταν η μεγαλύτερη αντιφασιστική συγκέντρωση από τη δεκαετία του '30. Με ταξικούς όρους υπήρξε επίσης μια έκρηξη. Η λευκή εργατική τάξη, η δυσφημισμένη παγκόσμια και σε μεγάλο ποσοστό άνεργη, πάνκηδες, χούλιγκαν, σκίνχεντ και μαθητές, στη μεγάλη πλειοψηφία τους έξω από κάθε πολιτική οργάνωση, βρέθηκαν εκεί αυθόρμητα. Και η μαύρη νεολαία, αν και αρχικά επιφυλακτική, έδωσε επίσης το παρών. Το αριστερόμετρό μου κατέγραψε αυτή την πορεία σαν μακράν πιο προλεταριακή από οτιδήποτε υπήρξε μετά το τεράστιο κίνημα κατά του νόμου για τις Εργασιακές Σχέσεις στη Βιομηχανία το 1971 και με μέσο όρο ηλικίας περίπου 15 χρόνια μικρότερο. Δεν το λέω αυτό για να υποβαθμίσω τη δυνατότητα της μεσαίας τάξης για οργανωμένη ηθική κατακραυγή, από τις Τούρκικες Θηριωδίες μέσω της Καμπάνιας για τον Πυρηνικό Αφοπλισμό (CND) ως τη Σφαγή του Μι Λάι, αλλά για να καταγράψω ότι ο αντιρατσισμός δεν είναι πλέον ένα ζήτημα επιλεκτικής εξωτερικής πολιτικής. Η σύγχρονη μετανάστευση έχει να κάνει με τον ιμπεριαλισμό που μας χτυπάει την πόρτα, η φυλή στα καπιταλιστικά έθνη της παλιάς Ευρώπης είναι τώρα ένα θέμα της εργατικής τάξης, σε επίπεδο δρόμου, ένα κρίσιμο στοιχείο που διαμορφώνει τη σύγχρονη ταξική συνείδηση.

Ήταν, εκτός των άλλων, μια από τις πιο συναρπαστικές διαδηλώσεις. Η Πλατεία Τραφάλγκαρ, τόπος σημαδεμένος από τόσες γκρίζες εκδηλώσεις, πλημμύρισε με χρώματα. Τα κίτρινα διακριτικά της Αντιναζιστικής Λίγκας (ANL), ροζ πανκ Ροκ Ενάντια στο Ρατσισμό (RAR) αστέρια, πολύχρωμες σημαίες που κινούνταν επιδοκιμάζοντας τους ομιλητές. Γιγάντιες μάσκες των Ναζί ηγετών, σερπαντίνες, μάσκες του Μοναχικού Καβαλάρη, ομάδες κρουστών, και ρέγγε και πανκ, από κινητές εξέδρες και χιλιάδες χιλιάδων πλαστικές σφυρίχτρες που συνέθεταν ένα σκηνικό όμοιο με κυλιόμενες ρόδες ηχοχρωμάτων. Ήταν ένα καρναβάλι, ένα θετικό, χαρούμενο καρναβάλι ενάντια στην Καμιά Χαρά, Κανένα Μέλλον (No Fun, No Future) φιλοσοφία του Εθνικού Μετώπου (NF). Πίσω από τις ποικιλόχρωμες σκηνές πολλές τεχνογνωσίες αντι-κουλτούρας ξανανταμώναν.

Προχωρώντας προς τη σκηνή του Βικτωριανού Πάρκου περιμετρικά, και προσπερνώντας τις παρυφές των παλιών παγουρίνο και των Κυριακάτικων καλαθιών πικ-νικ έβλεπες τις οικογένειες να παρακολουθούν ζογκλέρ που καταπίνουν φωτιές, ξυλοπόδαρους κλόουν και κινητό λαϊκό θέατρο, από τους μετριοπαθείς που κουνάνε το κεφάλι, πλέκουν και νοσταλγούν την αριστερά ως το σκληρό πυρήνα των χορευτών πόγκο που είχαν κατασκηνώσει για μέρες μέσα στη λάσπη και τα μπουκάλια και που τους ψάρευαν κατά διαστήματα πάνω απ' την μπάρα της σκηνής είτε για να τους μεταφέρουν σε ένα αυτοσχέδιο νοσοκομείο είτε ακόμα και όταν οι εξέδρες αγκομαχούσαν από το βάρος, διέσχιζε κανείς τρεις πολιτικές γενιές. Ένα αλλόκοτο συναπάντημα Γουντστόκ και Βαϊμάρης, με έναν όμως αυστηρά βρετανικό τρόπο.

Η πολιτική των μουσικών που τραγουδούσαν δωρεάν στην άκρη του Βικτωριανού Πάρκου ήταν τουλάχιστον εξίσου ενδιαφέρουσα μ' αυτή των πολιτικών πάνω στο βάθρο. Όπως και η άκρως πολιτική μουσική τους, όλα ήρθαν στη δημοσιότητα λίγες βδομάδες πριν τις τοπικές εκλογές ενάντια στο Εθνικό Μέτωπο και αρκετοί απ' αυτούς συμμετείχαν στην πορεία προς τα κεντρικά γραφεία του Εθνικού Μετώπου, παρότι τα πανίσχυρα λόμπι του συντηρητισμού, του κυνισμού και της εμπορευματοποίησης έχουν κατακλύσει τη μουσική βιομηχανία. Ύψωσαν τη φωνή τους όχι απλά σαν εκπρόσωποι της γενιάς του ροκ εν ρολ ή σε αλληλεγγύη με τους συναδέλφους μουσικούς αλλά για να αρχίσουν να ανταποδίδουν κάποια από τα χρέη που κάθε μουσικός οφείλει στις μαύρες ρίζες του (roots). Το RAR ξεκίνησε από μια αυθόρμητη διαμαρτυρία ενάντια σε κάποιες επίσης αυθόρμητες ρατσιστικές εκδηλώσεις του Κλάπτον και του Μπόουι. Αλλά εξελίχθηκε σε κάτι πολύ μεγαλύτερο, ένα από τα κάτω ροκ εν ρολ roots μουσικό κίνημα ενάντια στο Εθνικό Μέτωπο, τον κοινωνικά νομιμοποιημένο ρατσισμό και τους παγερούς σούπερσταρ. Με τη συνδρομή του μουσικού τύπου, την καλή θέληση από τις μπάντες, τη φυσική του συμπάθεια προς την ανερχόμενη ρέγγε διάσταση της Βρετανίας και με την ικανότητά του να διοργανώνει εξαιρετικές συναυλίες, το RAR παρέχει έναν κάποιο τρόπο στους μουσικούς του νέου κύματος για να κρατούν επαφή με τα ακροατήρια τους και τις ιδέες τους αντί να τραβιούνται μέσα στη χοάνη της βλακείας των σούπερσταρ. Να εννοούν αυτό που λένε, αυτό το μίγμα μουσικής και πολιτικής που χτίστηκε με τόσο κόπο στο Ροκ της δεκαετίας του '60, τώρα, σε πιο δύσκολες εποχές, έρχεται σαν κάτι φυσικό.

Έτσι, η Πόλι Στερίν, γεννημένη στο Μπρίξτον, Αγγλο-Αφρικανή, η Σίρλεϊ Μπάσεϊ-συναντά τον Τζόνι Ρότεν-και-κερδίζει, πάνκ τραγουδίστρια:

"Αν θες να θες να ζήσεις τη ζωή σου σαν ηλίθιος σκλάβος μπες στο Εθνικό Μέτωπο. Αν όχι, άσ' το".

Ο Ιρλανδός ποιητής από το Ανατολικό Λονδίνο, Πάτρικ Φιτζέραλντ: 

"Το ζήτημα του μαύρου και του άσπρου είναι ένα περιτύλιγμα, φτιαγμένο για να κρύψει το γεγονός ότι η εργατική τάξη εξακολουθεί να ξεζουμίζεται όπου γης".