Πίσω από το φράχτη

Ισλαμοφοβία και οι διωγμοί των Μουσουλμάνων Ροχίνγκια

  "ΠΡΙΝ ΕΡΘΕΙ Η ΒΙΑ ΕΙΧΑΜΕ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΚΑΛΑ. ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΜΕ ΠΟΥΘΕΝΑ. ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΟΥΜΕ. ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΚΛΟΥΒΙ" ΑΜΠΟΥΛ.

Μέσα στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Μιανμάρ

Η επόμενη παγκόσμια μαζική θηριωδία εκτυλίσσεται πρόσφατα στην Πολιτεία Ραχίν της Μιανμάρ, όπου περίπου 1,2 εκατομμύρια Μουσουλμάνοι Ροχίνγκια  (σύμφωνα με την απογραφή του 2013 αποτελούν το 80-98% του πληθυσμού της Βόρειας Ραχίν) στερούνται κυριολεκτικά όλα τα δικαιώματά τους, συμπεριλαμβανομένης και της ιθαγένειας, του δικαιώματος ψήφου και της πρόσβασης στην εκπαίδευση, στο σύστημα υγείας και σε οποιοδήποτε μέσο διαβίωσης. Μπορούν να δολοφονούνται, να βασανίζονται ή να συλλαμβάνονται χωρίς λόγο και χωρίς κανένα έννομο δικαίωμα. Πολλοί κρατούνται σε σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Ενώ υπάρχει ακόμα η δυνατότητα να αποτρέψουμε τα χειρότερα εγκλήματα που μπορεί να διανοηθεί ανθρώπου νους, τα χρονικά περιθώρια στενεύουν. Απ' τον Οκτώβρη η καθοδηγούμενη από το στρατό (η περιοχή έχει κηρυχθεί σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης από τις 10 Ιούνη του 2012) βία σε βάρος των Ροχίνγκια έχει κλιμακωθεί, αφότου μια μικρή ομάδα ανδρών Ροχίνγκια επιτέθηκε σε τρεις Βιρμανέζικες φρουρές αφήνοντας πίσω της 9 νεκρούς άνδρες των σωμάτων ασφαλείας. Ο στρατός απάντησε με ένα κύμα καταστολής, από εκτελέσεις, φυλακίσεις (συχνά με την κατηγορία της ένταξης σε "τρομοκρατική οργάνωση", ενός υποτιθέμενου "Μουσουλμανικού Στρατού της Μιανμάρ"), βιασμούς Ροχίνγκια, εμπρησμούς πάνω από 1.200 κτιρίων και σπιτιών, παρεμποδίζοντας παράλληλα την πρόσβαση δημοσιογράφων και εργαζόμενων σε ανθρωπιστικές οργανώσεις στις πληττόμενες περιοχές. Ο στρατός τώρα εξοπλίζει μη Μουσουλμάνους πολίτες κι αυτό είναι ενδεικτικό του τι προμηνύεται. 

(Οι συνθήκες είναι πράγματι τόσο άσχημες που ο γράφων, μέλος της μειονότητας των Ροχίνγκια, ζήτησε να κρατήσει την ανωνυμία του, γιατί φοβάται για την ασφάλειά του).

Το 2012 δεκάδες χιλιάδες σπίτια των Ροχίνγκια καήκαν και περισσότεροι από 140.000 άνδρες, γυναίκες και παιδιά κλείστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οι συνθήκες μέσα και έξω απ' τα στρατόπεδα είναι τόσο τρομακτικές που περισσότεροι από 100.000 Ροχίνγκια επιχείρησαν να δραπετεύσουν με σαπιοκάραβα, όπου πολλοί πνίγηκαν και άλλοι πουλήθηκαν από τους διακινητές σαν σκλάβοι στις γειτονικές χώρες. 

Οι Μουσουλμάνοι Ροχίνγκια ζούνε από το 15ο αιώνα στην Πολιτεία Ραχίν, αλλά η επίσημη θέση της κυβέρνησης της Μιανμάρ είναι ότι πρόκειται για "παράνομους μετανάστες", που εγκαταστάθηκαν στην Πολιτεία Αρακάν (προηγούμενο όνομα της Ραχίν) μετά την ανεξαρτητοποίηση της Μπούρμα (προηγούμενο όνομα της Μιανμάρ) το 1948 ή μετά τον Πόλεμο της Απελευθέρωσης του Μπανγκλαντές το 1971. Είναι αλήθεια ότι η γενοκτονία που ακολούθησε την εισβολή του Πακιστανικού στρατού, έφερε τον ξεριζωμό 10 εκατομμυρίων Μπαγκλαντεσιανών στις γειτονικές χώρες, κι ανάμεσά τους στην Πολιτεία Ραχίν της Μιανμάρ. Τότε οι Βουδιστές ιερείς πρωτοστάτησαν στις αντιμεταναστευτικές ρατσιστικές εκδηλώσεις ενάντια στην "αλλοίωση της πληθυσμιακής σύνθεσης" που θα σήμαινε η εγκατάσταση των προσφύγων πολέμου στην περιοχή.

 

Η στρατιωτική δικτατορία που κυβερνούσε τη Μιανμάρ για περίπου μισό αιώνα (από το 1962 μέχρι το 2011) σε μεγάλο βαθμό εξαρτιόταν από ένα μίγμα Βιρμανέζικου εθνικισμού και Βουδισμού της σχολής Θεραβάντα και στην καταπίεση των μειονοτήτων, τόσο των Μουσουλμάνων Ροχίνγκια όσο και των Κινέζικων πληθυσμών Κονκάνγκ και Πανθάι.

Το βουδιστικό ακροδεξιό κίνημα "969" είναι ο κύριος εκφραστής της ισλαμοφοβικής εκστρατείας που συνοδεύει τους διωγμούς των Μουσουλμάνων Ροχίνγκια από τη μεριά του κράτους. Χρησιμοποιούν την "παγκόσμια γλώσσα" της ισλαμοφοβίας. Μιλάνε για "υφέρπουσα Σαρία", για " δημογραφική ωρολογιακή βόμβα", για "Ευραβία" και για "ισλαμοποίηση" της Ραχίν.