 |
| Το 4ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (5 Νοέμβρη-5 Δεκέμβρη 1922) |
Η απεργία της Χάβρης, παρά τον τοπικό χαρακτήρα της, αποτελεί αναμφισβήτητα μαρτυρία για την αυξανόμενη μαχητικότητα του γαλλικού προλεταριάτου. Η καπιταλιστική κυβέρνηση απάντησε με τη δολοφονία τεσσάρων εργατών, σαν να βιαζόταν να θυμίσει στους εργάτες πως δεν θα μπορέσουν να πάρουν την εξουσία και να συντρίψουν το καθεστώς της καπιταλιστικής δουλείας, παρά μόνο με το μεγαλύτερο αγώνα, με τη μεγαλύτερη αυτοθυσία και αυταπάρνηση και τις περισσότερες θυσίες.
Αν η απάντηση του γαλλικού προλεταριάτου στους δολοφόνους της Χάβρης στάθηκε εντελώς ανεπαρκής, αυτό οφείλεται όχι μόνο στην προδοσία που από καιρό έχει γίνει κανόνας στους σχισματικούς και τους ρεφορμιστές συνδικαλιστές, αλλά επίσης και στον ολότελα εσφαλμένο τρόπο με τον οποίο ενέργησαν τα διευθυντικά όργανα της Ενωτικής Γενικής Συνομοσπονδίας Εργασίας (CGT) και του Κομμουνιστικού Κόμματος. Το Συνέδριο κρίνει ότι είναι αναγκαίο να σταθεί σε αυτό το ζήτημα, γιατί η περίπτωση αυτή μας προσφέρει ένα ολοφάνερο παράδειγμα του ριζικά λαθεμένου τρόπου με τον οποίο αντικρίζονται τα προβλήματα της επαναστατικής δράσης.
Το Κόμμα, διαχωρίζοντας εσφαλμένα από άποψη αρχών τον ταξικό αγώνα του προλεταριάτου σε δυο τομείς ανεξάρτητους σαν να πούμε μεταξύ τους, τον οικονομικό και τον πολιτικό, και τούτη τη φορά επίσης, δεν πήρε καμία ανεξάρτητη πρωτοβουλία, αλλά περιορίστηκε να υποστηρίξει την CGT, σαν η δολοφονία των τεσσάρων προλετάριων από την κυβέρνηση να ήταν μια οικονομική πράξη και όχι ένα πολιτικό γεγονός πρωταρχικής σημασίας. Όσο για την CGT, αυτή κάτω από την πίεση του Παρισινού Συνδικάτου Οικοδόμων, κήρυξε την επόμενη μέρα της δολοφονίας της Χάβρης, που ήταν Κυριακή, γενική απεργία διαμαρτυρίας για την Τρίτη. Οι εργάτες της Γαλλίας δεν πρόφτασαν σε πολλά μέρη να μάθουν όχι μόνο την προκήρυξη της απεργίας αλλά ούτε κι αυτό το γεγονός της δολοφονίας.
Έτσι η γενική απεργία ήταν καταδικασμένη εκ των προτέρων σε αποτυχία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, ακόμα και τούτη τη φορά, η CGT προσάρμοσε την πολιτική της στα αναρχικά στοιχεία, που οργανικά αδυνατούν να καταλάβουν την επαναστατική δράση και την προετοιμασία της, και αντικαθιστούν τον επαναστατικό αγώνα με επαναστατικές εκκλήσεις της φατρίας τους χωρίς να ενδιαφέρονται για την πραγματοποίησή τους. Το Κόμμα, από την πλευρά του, συνθηκολόγησε σιωπηρά, μπροστά στην ολοφάνερα λαθεμένη ενέργεια της CGT, αντί να προσπαθήσει, με τρόπο φιλικό αλλά επίμονο, να πετύχει απ' αυτή την αναβολή της απεργιακής εκδήλωσης με σκοπό να δώσει έκταση στη ζύμωση της μάζας.
Η πρώτη υποχρέωση, τόσο του Κόμματος όσο και της CGT, μπροστά σ' αυτό το ποταπό έγκλημα της γαλλικής μπουρζουαζίας, ήταν να κινητοποιήσουν άμεσα χίλιους απ' τους καλύτερους αγκιτάτορες του Κόμματος και των Συνδικάτων στο Παρίσι και στην επαρχία για να εξηγήσουν στα πιο καθυστερημένα στοιχεία της εργατικής τάξης το νόημα των γεγονότων της Χάβρης και να ετοιμάσουν τις εργατικές μάζες για τη διαμαρτυρία και την άμυνα. Σε μια τέτοια περίπτωση θα έπρεπε να περιμένει κανείς από το Κόμμα να μοιράσει σε πολλά εκατομμύρια αντίτυπα μια έκκληση προς την εργατική τάξη και τους αγρότες με την ευκαιρία του εγκλήματος της Χάβρης.
Το κεντρικό όργανο του κόμματος θα έπρεπε να θέτει καθημερινά στους ρεφορμιστές-σοσιαλιστές και συνδικαλιστές το ερώτημα: ποια είναι η μορφή του αγώνα που προτείνετε σαν απάντηση στις δολοφονίες της Χάβρης; Από την πλευρά του το Κομμουνιστικό Κόμμα θα έπρεπε, σε συμφωνία με την CGT, να ρίξει την ιδέα μιας γενικής απεργίας, χωρίς να ορίσει από τα πριν την ημερομηνία και τη διάρκεια, αφήνοντας αυτά τα ζητήματα να τα καθορίσει η ανάπτυξη της ζύμωσης και του κινήματος μέσα στη χώρα. Ήταν απαραίτητο να προσπαθήσουν να συγκροτήσουν σε κάθε συνοικία, πόλη και περιοχή, προσωρινές επιτροπές διαμαρτυρίας, στις οποίες οι κομμουνιστές και οι επαναστάτες συνδικαλιστές σαν εισηγητές αυτής της ενέργειας θα φρόντιζαν να μπάσουν και μέλη ή εκπροσώπους των ρεφορμιστικών οργανώσεων.
Μόνο μιας τέτοιας λογής καμπάνια συστηματική, συγκεντρωτική, καθολική από την άποψη των μέσων της, έντονη και ακούραστη, θα μπορούσε, αν διεξάγονταν επί μια ολόκληρη βδομάδα και περισσότερο, να στεφεί από ένα κίνημα ισχυρό, επιβλητικό, με τη μορφή μεγάλης απεργιακής διαμαρτυρίας, από διαδηλώσεις στο δρόμο, κλπ... κλπ... Το σίγουρο αποτέλεσμα μιας τέτοιας καμπάνιας θα ήταν να αναπτυχθούν μέσα στις μάζες οι δεσμοί, το κύρος και η επίδραση του Κόμματος και της CGT, να προσεγγίσουν μεταξύ τους αυτές οι οργανώσεις μέσα στην επαναστατική εργασία και μέσω αυτών να πραγματοποιηθεί η προσέγγιση του τμήματος εκείνου της εργατικής τάξης που ακολουθεί ακόμα τους ρεφορμιστές.
Η δήθεν γενική απεργία της Πρωτομαγιάς του 1921, που τα επαναστατικά στοιχεία δεν στάθηκαν ικανά να την προετοιμάσουν και που οι ρεφορμιστές την οδήγησαν εγκληματικά σε ναυάγιο, στάθηκε μια στροφή στην εσωτερική ζωή της Γαλλίας, γιατί εξασθένισε το προλεταριάτο και ενίσχυσε την μπουρζουαζία. Η «γενική απεργία» διαμαρτυρίας τον Οκτώβρη του 1922 αποτέλεσε στο βάθος μια δεύτερη προδοσία της δεξιάς και ένα καινούριο λάθος της αριστεράς. Η Διεθνής καλεί, με τον πιο ενεργητικό τρόπο, τους Γάλλος συντρόφους, σε οποιοδήποτε τομέα του εργατικού κινήματος κι αν εργάζονται, να δώσουν εξαιρετική προσοχή στα προβλήματα της δράσης των μαζών, να μελετήσουν με κάθε λεπτομέρεια τις συνθήκες που αντιμετωπίζουν και τις μεθόδους που θα χρησιμοποιήσουν, να υποβάλλουν τα λάθη των οργανώσεών τους σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση σε προσεκτική κριτική ανάλυση, να προετοιμάσουν όχι λιγότερο λεπτομερειακά κι αυτές ακόμα τις πιθανότητες δράσης των μαζών μέσω μιας εκτεταμένης και έντονης ζύμωσης, και να κανονίσουν τα συνθήματα σύμφωνα με τη διάθεση και την ικανότητα των μαζών για δράση.
Οι ρεφορμιστές ηγέτες βασίζονται για τις προδοτικές τους πράξεις στις συμβουλές, τις υπαγορεύσεις και τις υποδείξεις της αστικής κοινής γνώμης, με την οποία αδιάρρηκτα συνδέονται. Οι επαναστάτες συνδικαλιστές, που δεν μπορεί παρά να αποτελούν μειοψηφία στις συνδικαλιστικές οργανώσεις, θα κάνουν τόσο λιγότερα λάθη όσο το Κόμμα, σαν τέτοιο, δώσει περισσότερη προσοχή σε όλα τα ζητήματα του εργατικού κινήματος μελετώντας με κάθε λεπτομέρεια τις συνθήκες και το περιβάλλον, και υποβάλλοντας στα συνδικάτα, μέσω των μελών του, τη μια ή την άλλη πρόταση σύμφωνα με την όλη κατάσταση.
η Κομμουνιστική Διεθνής - ΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΟΥ 4ΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ - ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΓΑΛΛΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ * ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - Τίτλος πρωτοτύπου: "MANIFESTES, THESES ET RESOLUTIONS DE QUARTE PREMIERS CONGRES MONDIAUX DE L' INTERNATIONAL COMMUNISTE (1919-1922)" - Μεταφραστής: Γιάννης Βρυχωρόπουλος - Στοιχειοθεσία-εκτύπωση: Τυπογραφείο "Προμυθεύς" - Χρονολογία τυπογραφικής εργασίας: Αύγουστος 1987
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου