1893-1914
Τα χρόνια της συγκρότησης των Μπολσεβίκων
Για την απαλλαγή απ' τις ηρωικές παραδόσεις της τρομοκρατίας
Πολλοί από τους Ρώσους σοσιαλδημοκράτες είχαν αρχίσει να σκέφτονται επαναστατικά σαν οπαδοί της Ναρόντναγια Βόλια. Σχεδόν όλοι τους στην πρώτη τους νεότητα υποκλίνονταν με θαυμασμό μπροστά στους ήρωες της τρομοκρατίας. Χρειάστηκε πάλη για να απαλλαγούν από τις γοητευτικές εντυπώσεις που προκαλούσαν οι ηρωικές αυτές παραδόσεις και η πάλη αυτή συνοδεύτηκε με ρήξη των προσωπικών σχέσεων με τους ανθρώπους που ήταν οπωσδήποτε αποφασισμένοι να μείνουν πιστοί στη Ναρόντναγια Βόλια και που, οι νεαροί σοσιαλδημοκράτες, τους εκτιμούσαν πολύ.Λένιν, Άπαντα, Τόμος 6, σελ.182-183
Για τη στάση απέναντι τα συνδικάτα
Πρέπει να μη μείνουμε παράμερα και πιο πολύ απ' όλα να μη δώσουμε αφορμή να γίνει σκέψη ότι πρέπει να μείνουμε παράμερα, αλλά να προσπαθήσουμε να πάρουμε μέρος, να επιδρούμε, κλπ... Έχει σημασία για τη σοσιαλδημοκρατία της Ρωσίας από την αρχή να πάρει σωστή θέση για τα συνδικάτα, να δημιουργεί αμέσως παράδοση σοσιαλδημοκρατικής πρωτοβουλίας στο ζήτημα αυτό, σοσιαλδημοκρατικής συμμετοχής, σοσιαλδημοκρατικής καθοδήγησης.Λένιν, Άπαντα, Τόμος 8, σελ.277
Για τα μέλη του κόμματος
Είναι προτιμότερο να μην φέρουν τον τίτλο του κόμματος δέκα αγωνιστές (οι πραγματικοί αγωνιστές δεν κυνηγούν τους τίτλους!) παρά να έχει το δικαίωμα και τη δυνατότητα ένας φαφλατάς να είναι μέλος του κόμματος... δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ανεξάρτητα από τα δικαιώματα το κάθε μέλος είναι υπεύθυνο για το κόμμα και ότι το κόμμα είναι υπεύθυνο για κάθε μέλος του.Λένιν, Άπαντα, Τόμος 7, σελ.287-288
Για τις γραφειοκρατικές διαδικασίες και την τυπολατρία
Δε χρειάζεται καταστατικό, αλλά οργάνωση της κομματικής, αν μπορούμε να εκφραστούμε έτσι, ενημέρωσης: κάθε τοπική μας οργάνωση σπαταλάει συζητώντας για το καταστατικό κάμποσες βραδιές. Αν ο χρόνος αυτός αφιερωνόταν από το κάθε μέλος, ανάλογα με την ειδική δουλειά του, σε ένα λεπτομερειακό και καλομελετημένο ραπόρτο απέναντι σ' όλο το κόμμα, η υπόθεσή μας θα κέρδιζε εκατό φορές περισσότερα.Λένιν, Άπαντα, Τόμος 6, σελ.23-24
Για το δίκτυο διανομής της εφημερίδας
Η οργάνωση που θα διαμορφωθεί γύρω από την εφημερίδα θα είναι έτοιμη για το κάθε τι, αρχίζοντας από τη διάσωση της τιμής, του γοήτρου και της συνέχειας του κόμματος στις περιόδους επαναστατικής ύφεσης και φτάνοντας μέχρι την προετοιμασία, τον καθορισμό του χρόνου και τη διεξαγωγή της ένοπλης εξέγερσης σε πανεθνική κλίμακα... Ένα δίκτυο πρακτόρων που θα διαμορφωνόταν στη δουλειά για την έκδοση και την κυκλοφορία μιας κοινής εφημερίδας, δεν θα αναγκαζόταν "να κάθεται και να περιμένει" το σύνθημα της εξέγερσης, μα θα διεξήγε μια τακτική δουλειά που θα του εξασφάλιζε τις μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας σε περίπτωση εξέγερσης... Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια στρατιωτική οργάνωση των πρακτόρων αυτού του δικτύου.Λένιν, Άπαντα, Τόμος 6, σελ.180-181
Για τους θρησκευόμενους εργάτες
Ασυνεπείς, φυσικά, είναι οι εργάτες που εξακολουθούν να παραμένουν χριστιανοί, που πιστεύουν στο Θεό και οι διανοούμενοι που είναι οπαδοί του μυστικισμού. Εμείς όμως δεν πρέπει να τους διώξουμε όχι μόνο από τα σοβιέτ μα ούτε κι απ' το κόμμα, γιατί έχουμε την ακράδαντη πεποίθηση πως η πραγματική πάλη, η κοινή δουλειά μέσα από τις ίδιες γραμμές θα πείσει για την αλήθεια του μαρξισμού όλα τα βιώσιμα στοιχεία και θα πετάξει έξω κάθε τι μη βιώσιμο.Λένιν, Η αναδιοργάνωση του Κόμματος, σελ.65
Για τη φιλελεύθερη αστική τάξη
Εκείνο που πριν την επανάσταση (του 1905) ονομάζονταν φιλελεύθερη και φιλελεύθερη ναρόντνικη "κοινωνία ή "φωτισμένη" μερίδα και εκπρόσωπος του έθνους γενικά, δηλαδή η πλατιά μάζα της αντιπολίτευσης των ευπόρων, των ευγενών και των διανοούμενων, που φαινόταν σαν κάτι το ενιαίο, κάτι το ομοιογενές, που πλημμύριζε τα ζέμστβο (τοπικές κυβερνήσεις), τα πανεπιστήμια, όλο τον καθωσπρέπει Τύπο, κτλ., κτλ., όλοι αυτοί εκδηλώθηκαν στην επανάσταση ως ιδεολόγοι και οπαδοί της αστικής τάξης, όλοι αυτοί πήραν μια φανερή για όλους αντεπαναστατική θέση απέναντι στο μαζικό αγώνα του σοσιαλιστικού προλεταριάτου και της δημοκρατικής αγροτιάς. Η αντεπαναστατική φιλελεύθερη τάξη γεννήθηκε και αναπτύσσεται.Λένιν, Άπαντα, Τόμος 17, σελ.277
Για την επαναστατική δράση των μαζών
...στις επαναστατικές περιόδους η ιστορική δημιουργία παρουσιάζει μεγαλύτερο πλάτος, μεγαλύτερο πλούτο, μεγαλύτερη συνειδητότητα, μεγαλύτερο προγραμματισμό, μεγαλύτερη συστηματικότητα, μεγαλύτερη τόλμη και ζωντάνια απ' ό,τι στις περιόδους της μικροαστικής, της καντέτικης, της μεταρρυθμιστικής περιόδου. Οι κύριοι φιλελεύθεροι όμως, παρουσιάζουν τα πράγματα από την ανάποδη. Την κακομοιριά την παρουσιάζουν σαν πλούτο ιστορικής δημιουργίας. Την αδράνεια των εξουθενωμένων καταπιεσμένων μαζών τη βλέπουν σα θρίαμβο της "συστηματικότητας" στη δράση γραφειοκρατών υπαλλήλων και αστών. Ξεφωνίζουν για την εξαφάνιση της σκέψης και του λογικού όταν στη θέση των κουτσουρεμένων από τους κάθε λογής γραφειοκράτες χαρτογιακάδες και φιλελεύθερους penny-a-liners (γραφιάδες που ζουν από τα αντιγραφικά με τη σελίδα) νομοσχεδίων έρχεται η περίοδος της πολιτικής δράσης του "απλού λαού", που χωρίς πολλά λόγια τσακίζει αμέσως τα όργανα καταπίεσης του λαού, κατακτά την εξουσία και κάνει εκείνο που θεωρούνταν ότι ανήκε σε κάθε λογής ληστές του λαού, με λίγα λόγια, όταν ακριβώς αφυπνίζεται η σκέψη και το λογικό εκατομμυρίων εξουθενωμένων ανθρώπων, όταν αφυπνίζεται όχι μόνο για διάβασμα φυλλαδίων, αλλά για δράση, για ζωντανή ανθρώπινη δράση, για ιστορική δημιουργία.Λένιν, Άπαντα, Τόμος 12, σελ.326-327
Για το κόμμα και την πρωτοπορία
Κάθε σοβαρή επαναστατική δουλειά για να είναι πετυχημένη, απαιτεί να γίνει κατανοητή και να μεταφραστεί σε δράση η ιδέα ότι οι επαναστάτες είναι ικανοί να παίξουν το ρόλο της πρωτοπορίας του πιο δυνατού και προχωρημένου κομματιού της τάξης. Η πρωτοπορία εκτελεί το καθήκον της σαν πρωτοπορία, μόνο όταν είναι ικανή να αποφύγει την απομόνωση από τη μάζα του λαού που καθοδηγεί, μόνο όταν είναι πραγματικά ικανή να καθοδηγήσει μπροστά ολόκληρη τη μάζα.Λένιν, Άπαντα, Τόμος 45, σελ.23
Για την πειθαρχία του εργατικού κόμματος
...έχουμε επανειλημμένα διατυπώσει ήδη την άποψή μας σχετικά με τη σημασία της πειθαρχίας και την έννοια της πειθαρχίας στο εργάτικο κόμμα. Ενότητα δράσης, ελευθερία συζήτησης και κριτικής- να ο δικός μας ορισμός. Μόνο μια τέτοια πειθαρχία είναι άξια ενός δημοκρατικού κόμματος της πρωτοπόρας τάξης....χωρίς ελευθερία συζήτησης και κριτικής, το προλεταριάτο δεν αναγνωρίζει την ενότητα δράσης.
Λένιν, Άπαντα, Τόμος 14, σελ.39, 102
1914-1917
Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ
Για το εθνικό ζήτημα
Ο αστικός εθνικισμός οποιουδήποτε καταπιεσμένου έθνους έχει ένα γενικό δημοκρατικό περιεχόμενο που απευθύνεται ενατίον της καταπίεσης και αυτό ακριβώς το περιεχόμενο εμείς υποστηρίζουμε άνευ όρων.Το να κατηγορούμε αυτούς που υποστηρίζουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, δηλαδή το δικαίωμα της απόσχισης, ως υποκινητές διασπαστικών τάσεων, είναι τόσο ανόητο και υποκριτικό, όσο το να κατηγορούμε αυτούς που ζητούν ελεύθερο διαζύγιο ως υπονομευτές των οικογενειακών δεσμών. Όπως ακριβώς στην αστική κοινωνία οι υποστηριχτές των προνομίων και της διαφθοράς, στην οποία βασίζεται ο αστικός γάμος, αντιτίθενται στο ελεύθερο διαζύγιο, έτσι και στο αστικό κράτος, η καταγγελία του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης, δηλαδή του δικαιώματος των εθνών να αποσχιστούν, δε σημαίνει τίποτα περισσότερο από την υπεράσπιση των προνομίων του κυρίαρχου έθνους και των αστυνομικών μεθόδων διακυβέρνησης, οι οποίες καταστρέφουν τη δημοκρατία.
Στη διεθνιστική διαπαιδαγώγηση των εργατών των καταπιεστικών χωρών, πρέπει να δοθεί υποχρεωτικά έμφαση στην προώθηση από τους ίδιους της ελευθερίας των καταπιεσμένων χωρών να αποσχιστούν και στην έμπρακτη υποστήριξή τους. Χωρίς αυτό δεν μπορεί να υπάρξει διεθνισμός. Έχουμε το δικαίωμα και το καθήκον να αντιμετωπίζουμε κάθε σοσιαλδημοκράτη που ανήκει σε έθνος καταπιεστών και ο οποίος δεν προωθεί τέτοια αιτήματα ως αχρείο και ιμπεριαλιστή.
Λένιν, Άπαντα, Τόμος 20, σελ.413, Τόμος 22, σελ.346
Για τον «επαναστατικό αμυντισμό»
Η πλειοψηφία αυτών που πιστεύουν στον επαναστατικό αμυντισμό είναι ειλικρινείς, όχι από προσωπική αλλά από ταξική σκοπιά. Ανήκουν σε τάξεις (εργάτες και φτωχοί αγρότες) που δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από προσαρτήσεις και από την υποταγή άλλων λαών. Αυτό δεν έχει καμιά σχέση με την αδελφότητα των αστών και των "διανοούμενων", οι οποίοι ξέρουν πολύ καλά ότι δεν μπορείς να αποκηρύξεις τις προσαρτήσεις χωρίς να αποκηρύξεις την εξουσία του κεφαλαίου και που ξεδιάντροπα εξαπατούν το λαό με ωραία λόγια, απεριόριστες υποσχέσεις και ατέλειωτες διαβεβαιώσεις.Η βάση αυτών που πιστεύουν στον αμυντισμό βλέπει το θέμα με τον τρόπο των απλών ανθρώπων: "Δεν θέλω προσαρτήσεις, αλλά οι Γερμανοί με απειλούν γι' αυτό υπερασπίζομαι μια δίκαια υπόθεση και όχι κάποιο είδος ιμπεριαλιστικών συμφερόντων". Σε έναν τέτοιο άνθρωπο πρέπει να εξηγηθεί ξανά και ξανά ότι αυτό το θέμα δεν εξαρτάται από τις προσωπικές επιθυμίες, αλλά από μαζικές, ταξικές και πολιτικές σχέσεις και συνθήκες, από τη σχέση του πολέμου με τα συμφέροντα του κεφαλαίου και τα διεθνή δίκτυα των τραπεζών, κλπ. Μόνο μια τέτοια πάλη ενάντια στον αμυντισμό θα είναι σοβαρή και θα εξασφαλίσει επιτυχία, αλλά μια που θα είναι πραγματική και διαρκής.
Λένιν, Άπαντα, Τόμος 24, σελ.64-65
Για τον κύριο καθήκον των επαναστατών
Δεν είναι αρκετό να είσαι επαναστάτης και οπαδός του σοσιαλισμού ή του κομμουνισμού γενικά. Πρέπει να είσαι ικανός σε κάθε ξεχωριστή στιγμή να βρίσκεις τον ιδιαίτερο κρίκο της αλυσίδας τον οποίο πρέπει να πιάσεις σφιχτά με όλη σου τη δύναμη έτσι ώστε να κρατάς όλη την αλυσίδα και να ετοιμάζεσαι σταθερά για τη μετάβαση στον επόμενο κρίκο.Ποιο ήταν το κεντρικό γεγονός το 1917; Η αποχώρηση από τον πόλεμο. Ολόκληρο το έθνος το απαιτούσε και αυτό επισκίαζε τα πάντα. Η επαναστατική Ρωσία πραγματοποίησε αυτή την αποχώρηση από τον πόλεμο... Όσα εξωφρενικά και παράλογα πράγματα κι να κάναμε ίσως σε άλλα ζητήματα, το γεγονός ότι είχαμε αντιληφθεί ποιο ήταν το κύριο καθήκον έδειξε ότι όλα ήταν εντάξει.
Λένιν, Άπαντα, Τόμος 27, σελ.274, Τόμος 33, σελ.302\
Για τον κατήφορο των συμβιβασμών
Κατεβαίνουν τη σκάλα σκαλοπάτι-σκαλοπάτι. Αφού πρώτα έβαλαν το πόδι τους στη σκάλα του συμβιβασμού με την αστική τάξη, οι σοσιαλεπαναστάτες και οι μενσεβίκοι γλίστρησαν ασταμάτητα προς τα κάτω, προς τον πυθμένα. Στις 28 Φλεβάρη, στο Σοβιέτ της Πετρούπολης, υποσχέθηκαν, υπό όρους, στήριξη στην αστική κυβέρνηση. Στις 6 Μάη τη διέσωσαν από την κατάρρευση και αφέθηκαν να γίνουν δούλοι και υποστηριχτές της συμφωνώντας με τη στρατιωτική επίθεση. Στις 9 Ιούνη ενώθηκαν με την αντεπαναστατική αστική τάξη σε μια λυσσαλέα εκστρατεία ψέματος και συκοφαντίας ενάντια στο επαναστατικό προλεταριάτο. Στις 19 Ιούνη συμφώνησαν στη συνέχιση του ληστρικού πολέμου. Στις 3 Ιούλη δέχτηκαν τη συγκέντρωση των αντιδραστικών στρατιωτικών μονάδων και αυτό ήταν η αρχή της ολοκληρωτικής υποταγής τους στην εξουσία των Βοναπαρτιστών. Κατέβηκαν τη σκάλα σκαλοπάτι-σκαλοπάτι.Λένιν, Άπαντα, Τόμος 25, σελ.237
Για τα μικροαστικά κόμματα και τη μικροαστική τάξη
Καθένας βέβαια έχει δει το μικροϊδιοκτήτη να κάνει κάθε προσπάθεια, να τεντώνει κάθε νεύρο για να "μπει μέσα στον κόσμο", να γίνει κύριος, να αναρριχηθεί στη θέση του "ισχυρού εργοδότη", στη θέση ενός αστού. Όσο ο καπιταλισμός είναι το αφεντικό δεν υπάρχει άλλη επιλογή για το μικροϊδιοκτήτη παρά να γίνει καπιταλιστής (κι αυτό είναι δυνατό να γίνει μια φορά στις εκατό, στην καλύτερη περίπτωση), ή να γίνει ένας κατεστραμμένος άνθρωπος, ένας ημιπρολετάριος και τελικά ένας προλετάριος. Το ίδιο ισχύει και στην πολιτική: οι μικροαστοί δημοκράτες, ιδιαίτερα οι ηγέτες τους, τείνουν να ακολουθούν την αστική τάξη. Οι ηγέτες των μικροαστών δημοκρατών παρηγορούν τους ανθρώπους τους με υποσχέσεις και βεβαιώσεις για τη δυνατότητα να φτάσουν σε συμφωνία με τους μεγάλους καπιταλιστές, αλλά στην καλύτερη περίπτωση -και για πολύ μικρό χρόνο- αποκομίζουν ορισμένες παραχωρήσεις από τους καπιταλιστές που αφορούν μόνο ένα μικρό, συνήθως στις υψηλές βαθμίδες, μέρος των εργαζόμενων ανθρώπων. Αλλά σε κάθε σημαντικό θέμα, σε κάθε αποφασιστικό ζήτημα, οι μικροαστοί δημοκράτες πάντοτε ακολουθούσαν την ουρά της αστικής τάξης σαν ένα εξάρτημά της, σαν ένα υπάκουο εργαλείο στα χέρια των μεγιστάνων του χρήματος.Λένιν, Άπαντα, Τόμος 25, σελ.237-238
Για την αυτοπεποίθηση των καταπιεσμένων
Το σημαντικό τώρα είναι να εμπνεύσουμε τους καταπιεσμένους και τους εργαζόμενους ανθρώπους την εμπιστοσύνη στη δύναμή τους, να αποδείξουμε σ' αυτούς στην πράξη ότι μπορούν και πρέπει να αναλάβουν τη σωστή και πολύ αυστηρά ρυθμισμένη και οργανωμένη διανομή τροφίμων, ενδυμάτων, στέγης, κλπ., προς το συμφέρον των φτωχών. Αν αυτό δε γίνει, η Ρωσία δεν μπορεί να σωθεί από την κατάρρευση και την καταστροφή. Το συνειδητό, θαρραλέο καθολικό πέρασμα της δουλειάς της διακυβέρνησης του κράτους στους προλετάριους και τους ημιπρολετάριους, θα ξυπνήσει ένα χωρίς προγούμενο ενθουσιασμό μεταξύ των ανθρώπων, θα πολλαπλασιάσει τις λαϊκές δυνάμεις, θα γίνει τώρα δυνατό για εκατομμύρια κόσμου που θα αρχίσουν να εργάζονται για τον εαυτό τους και όχι για τους καπιταλιστές, τους ευγενείς, τους γραφειοκράτες, και βέβαια όχι κάτω από το φόβο της τιμωρίας.Λένιν, Άπαντα, Τόμος 126, σελ.101
1917-1923
Πολιορκημένη επανάσταση
Για τη μοίρα των επαναστατών
Όσο βρίσκονται στη ζωή, οι μεγάλοι επαναστάτες αντιμετωπίζονται από τις καταπιέστριες τάξεις με διαρκείς διώξεις, άγρια κακοποίηση της διδασκαλίας τους, με λυσσασμένο μίσος και αδίστακτες εκστρατείες ψεύδους και συκοφαντίας. Μετά το θάνατό τους γίνονται προσπάθειες μετατροπής τους σε ανώδυνα εικονίσματα, αγιοποίησής τους κατά κάποιο τρόπο, ώστε το όνομά τους να περιβληθεί με "φωτοστέφανο" για παρηγοριά των καταπιεζόμενων τάξεων. Στόχος είναι η εξαπάτηση των μαζών και ταυτόχρονα ο ευνουχισμός της ουσίας του επαναστατικού κηρύγματος, η άμβλυνση της επαναστατικής αιχμής του και ο εκχυδαϊσμός του.Από την τρίτομη βιογραφία του Λένιν από τον Τόνι Κλιφ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου