Διαβάζοντας κανείς τα ρεπορτάζ των δυτικών μέσων για την επίθεση στο Παρίσι, λέει η Λίντσεϋ Τζέρμαν, μοιάζει σαν να μην εξαπέλυσαν ποτέ οι δυτικές δυνάμεις πόλεμο στις Μουσουλμανικές χώρες.
Τα τραγικά γεγονότα γύρω απ' το Σαρλί Εμπντό είναι
λίγο-πολύ γνωστά. Γνωστοί οι δράστες, γνωστά τα θύματα, γνωστές όλες οι
λεπτομέρειες γύρω απ' το σκηνικό της πολιορκίας. Αλλά τα γεγονότα από
μόνα τους δεν λένε κάτι για τις αιτίες που τα προκάλεσαν και το πώς θα
μπορούσαν στο μέλλον να αποτραπούν.
Πρώτα απ' όλα, τα γεγονότα έχουν ένα ευρύτερο πλαίσιο. Οι ένοπλοι που ευθύνονται για την επίθεση έδρασαν κατ' ομολογία τους για λογαριασμό της Αλ Κάιντα στην Υεμένη.
Ήταν επομένως μέλη μιας τρομοκρατικής οργάνωσης που έχει τις ρίζες της στο Αφγανιστάν -οργάνωσης της οποίας ηγέτης ήταν ο Οσάμα Μπιν Λάντεν που η σύλληψή του ήταν το πρόσχημα του πολέμου στο Αφγανιστάν. Αυτός ο πόλεμος και όσοι ακολούθησαν δεν οδήγησαν στην αποδυνάμωση της Αλ Κάιντα αλλά αντίθετα στην εξάπλωσή της σε μεγάλα τμήματα της Ασίας και της Αφρικής. Έγινε το αντικείμενο συνεχών επιθέσεων από τις ΗΠΑ με μη επανδρωμένα σκάφη τα τελευταία χρόνια.
Ο πόλεμος με την εμπλοκή των δυτικών είναι τώρα ένας από τους πολλούς που λαμβάνουν χώρα στην περιοχή, συμπεριλαμβανομένων και κάποιων με Γαλλική εμπλοκή, όπως στον πόλεμο του Ιράκ, της Συρίας, του Μάλι, της Λιβύης.
Γι' αυτό το λόγο, ίσως θα ήταν λογικό, πριν ξεκινήσουμε να αναλύουμε για ποιο λόγο συνέβησαν αυτές οι επιθέσεις, να αναγνωρίσουμε όχι μόνο την ύπαρξη αυτών των πολέμων αλλά και τι έχουν προκαλέσει.
Η Αλ Κάιντα φυσικά προϋπήρχε του πολέμου κατά της τρομοκρατίας: οι επιθέσεις της της 11ης Σεπτεμβρίου πυροδότησαν τον παγκόσμιο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας. Αλλά τα προβλήματα που την κινητοποιούσαν δεν λύθηκαν με τον πόλεμο, αλλά στην πραγματικότητα έχουν επιδεινωθεί τα τελευταία 15 χρόνια.
Ο Μπιν Λάντεν σε δηλώσεις του καταδίκαζε τις κυρώσεις στο Ιράκ, τα βάσανα του Παλαιστινιακού λαού και την κατοχή Σαουδαραβικού εδάφους από Αμερικανικά στρατεύματα. Η κατάσταση στο Ιράκ από τότε είναι ένας φαύλος κύκλος πολέμου, κατοχής και ξανά πολέμου, με εκατομμύρια πρόσφυγες και εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς. Πρόσφατα άρχισε και πάλι να βομβαρδίζεται από τις δυτικές δυνάμεις.
Η κατάσταση στην Παλαιστίνη είναι ακόμα χειρότερη απ' ό,τι ήταν και υπάρχουν δυτικά στρατεύματα σε πολλά σημεία της Μέσης Ανατολής.
Και ναι, διαβάζοντας κανείς τα δυτικά μέσα, αυτοί οι πόλεμοι γι' αυτά είναι σαν να μην υπάρχουν. Σπάνια αναφέρονται τραυματίες. Ονόματα νεκρών δεν βλέπουμε ούτε φωτογραφίες. Δεν υπάρχει ένα ρεπορτάζ για τον αριθμό των νεκρών, παρότι στο Ιράκ μετριούνται σε εκατοντάδες χιλιάδες και στο Αφγανιστάν σε δεκάδες χιλιάδες.
Οι ίδιοι που ευθύνονται για τις επιθέσεις στο Παρίσι ευθύνονται επίσης και για πολύ χειρότερες επιθέσεις ενάντια στους Μουσουλμάνους σε χώρες όπως η Υεμένη και η Λιβύη. Την περασμένη βδομάδα 37 αστυνομικοί σκοτώθηκαν σε βομβιστική επίθεση στην πρωτεύουσα της Υεμένης Σανάα, και δεκάδες τραυματίστηκαν.
Δεν είναι ν ' απορεί κανείς ακούγοντας για τις περίφημες δυτικές αξίες της 'ελευθερίας', της 'αλήθειας' και της 'ισότητας' -με αφορμή το Σαρλί Εμπντό- πού πήγαν αυτές οι αξίες το περασμένο καλοκαίρι που το Ισραήλ βομβάρδισε τη Γάζα σκοτώνοντας χιλιάδες Παλαιστίνιους ή όταν οι δυνάμεις των ΗΠΑ έκαναν τα βασανιστήριά τους στο Αμπού Γκράιμπ ή στο Γκουαντάναμο;
Και γιατί δεν μετράν αυτές οι αξίες όταν έθνη-κράτη βομβαρδίζουν κατεχόμενες χώρες σκοτώνοντας αθώους πολίτες;
Υπάρχει επίσης, ένα άλλο ευρύτερο πλαίσιο. Είναι ο ρατσισμός. Οι έξι εκατομμύρια Μουσουλμάνοι της Γαλλίας είναι θύματα οικονομικών και κοινωνικών διακρίσεων. Οι περισσότεροι μένουν σε καταθλιπτικές συνοικίες στα προάστια των πόλεων, είναι συνηθέστερα άνεργοι, τους επιβάλλονται περιορισμοί ακόμα και στον τρόπο που θα ντύνονται, τα τζαμιά τους δέχονται φασιστικές επιθέσεις, κλπ
Οι περισσότεροι κατάγονται απ' την Αλγερία, που έγινε μάρτυρας ενός βάρβαρου Γαλλικού αποικιοκρατικού καθεστώτος κι ενός οχταετούς απελευθερωτικού πολέμου από το 1954 ως το 1962. Σημειωτέον δε ότι στις αρχές της δεκαετίας του '60 εκατοντάδες Αλγερινοί δολοφονήθηκαν στο Παρίσι και τα πτώματά τους πετάχτηκαν στο Σηκουάνα. Η κληρονομιά της αποικιοκρατίας σήμερα τροφοδοτεί την Ισλαμοφοβία του ρατσιστικού Εθνικού Μετώπου, που κερδίζει ολοένα υποστήριξη.
Ο ρατσισμός είναι επίσης αλληλένδετος με την ιδεολογική υποστήριξη της ακροδεξιάς που τροφοδοτεί επιθέσεις σε μετανάστες, σαν αυτές που έλαβαν χώρα με ιδιαίτερη ένταση από την επομένη της επίθεσης στο Τσάρλι Χέμπντο χωρίς καθόλου να υποπέσουν στην αντίληψη των κυρίαρχων μέσων.
Αυτός ο κόσμος του πολέμου δημιουργεί περισσότερους μετανάστες από ποτέ. Η μεγάλη πλειοψηφία τους είναι πρόσφυγες και αιτούντες άσυλο που προσπαθούν απεγνωσμένα να βρουν κάποιον ασφαλή τόπο διαμονής. Πολλοί απ' αυτούς είναι Μουσουλμάνοι, ειδικά από τη Συρία και τη Λιβύη.
Ο κίνδυνος είναι αυτά τα γεγονότα να έχουν αρνητική επίδραση στους Μουσουλμάνους που ζουν στη Βρετανία, όπου η αντι-μεταναστευτική υστερία έχει γίνει πολύ οικεία. Έχουμε δει δεξιούς πολιτικούς να σπέρνουν προκαταλήψεις ενάντια στους Μουσουλμάνους. Ο Νάιτζελ Φάρατζ, για παράδειγμα, χαρακτήρισε τους Μουσουλμάνους που ζουν στη Βρετανία πέμπτη φάλαγγα (ή εσωτερικό εχθρό).
Αυτός δεν είναι 'πόλεμος' με τους Μουσουλμάνους, όσο κι αν κάποιοι τέτοιο θέλουν να κηρύξουν. Ο κίνδυνος από την πρόσφατη έξαρση της Ισλαμοφοβίας είναι ότι κατηγορεί τους ανθρώπους που υπέφεραν τα μέγιστα από τους πολέμους και όχι τους υπεύθυνους για τις δυτικές επιθέσεις στις Μουσουλμανικές χώρες.
Πολλοί απ' αυτούς τους υπεύθυνους θα παρελαύνουν στην πορεία 'ενότητας' στο Παρίσι σήμερα. Ο Κάμερον, η Μέρκελ, ο Νετανιάχου, ο Στόλτενμπεργκ. Όλοι αυτοί που υποστήριξαν τον πόλεμο τα τελευταία 14 χρόνια, αλλά αρνούνται την οποιαδήποτε ευθύνη των συνεπειών.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου